Het verhaal van Danny

Ik kwam bij jou Lien met een uitdaging. Ik zat vast in mijn eigen ontwikkeling in relatie tot mijn liefdesrelaties. Naja, dat was in elk geval het probleem aan de oppervlakte. Ik liep er telkens tegen aan dat ik me afhankelijk maakte van de aandacht en liefde van deze vrouwen. Ik zocht bevestiging voor wie ik was en “dat ik was”, en de veiligheid van een relatie. Ik voelde me pas comfortabel als ik overspoeld werd met liefdesbetuigingen. Een bijzonder afhankelijke positie. De reactie van de vrouwen was dan ook veelal dat het vroeg of laat toch ging wringen, en/of druk zette op de relatie. En de relatie dus ook niet ging werken.  De vraag was dus: hoe krijg ik een liefdevolle, warme en stabiele relatie met iemand zonder die afhankelijkheid van bevestiging.

Vanuit ons proces samen heb ik geleerd om de veiligheid uit mezelf te halen. Ik heb niemand nodig om me goed te voelen, ik ben al goed zoals ik ben. Ik ben al volledig en heel. Het advies was vooral om even niet een werkje aan te gaan van groep 8, maar van groep 1. 😉 Nou, dat advies heb ik niet geheel ten harte genomen, alhoewel ik wel een hoop werk verzet heb in de tussentijd.

Dit is een proces van vallen en opstaan, want natuurlijk gebeuren er in de tussentijd dingen die me weer terugbrachten naar dat gevoel. Het overweldigende verdriet en de pijn van afwijzing en eenzaamheid.  Ik heb nu vanuit het proces bij jou een methode om daar mee om te gaan. En ik begrijp waar het vandaan komt, wat me in staat stelt om middels de oefeningen proberen andere gedachtes aan te nemen.

Na de derde sessie waarin ik herenigd ben met mijn “kleine ik” voelde ik me echt anders. Sterker, en in control en gewoon “heel”. Ik had niemand anders nodig dan mezelf, en was blij met hoe het leven liep en ging. Ik vond het heel erg bijzonder hoe je onder hypnose geen weerbaarheid meer hebt tegen gevoelens of uitingen, en ik eindelijk in staat was om met mijn kleine zelf te communiceren en hem zelfs te verenigen met mezelf. En vooral ook om het verdriet en pijn van die kleine Danny te voelen.

Dat is de kern van mijn problematiek, dat is mij volledig duidelijk. Ik was niet blij met mezelf, ik was niet zeker van wie ik was, ik had geen zelfliefde en geen waardering voor mezelf. Ik deed onwijs m’n best om gezien te worden, maar zag mezelf niet eens. Hoe kan iemand anders je dan zien? Ik heb het gevoel dat de pijn en verdriet van toen, het trauma van mijn jeugd nog niet helemaal weg is. Er zat daar zo ontstellend veel verdriet. Nooit een bodem om op te staan, altijd alleen. Donker en zwart, met af en toe kleine lichtpuntjes. Geen liefde, geen verbinding, geen werkelijkheid en alleen maar verhalen en leugens. Dat is overigens niet geheel waar (want niets is waar of onwaar), maar slechts een expressie van mijn gevoel.

Als ik kijk naar waar ik nu sta, ben ik verder in het proces. Ik kan mezelf zien en waarderen. Ik vind het nog wel lastig om de werkjes van groep 8 te laten liggen, en krijg vanuit daar dus nog wel de nodige uitdagingen op m’n bordje. Ik probeer deze open te benaderen als “mogelijkheden om te leren”. Dat lukt met vallen en opstaan. In de bewuste werkelijkheid lukt het me best aardig, maar de stap naar de overtuiging aannemen vind ik op momenten nog lastig.

Ik ben me wel volledig bewust van het proces wat er gaande is, en kan ook zien wat ik anders zou kunnen doen of denken om mijn gevoel hierin uiteindelijk anders te maken.

Daarnaast ben ik me ook meer bewust van andere vormen van verbinding, en kan ik deze ook aangaan. Verbinding met dieren, mensen, planten het universum. Alles is verbonden. Ik kan op veel momenten me volledig onderdeel van de wereld voelen wat voor mij een nieuwe ervaring is. En hoe gaaf om te zien wat er dan gebeurt met de wereld (of mijn perceptie daarvan). Mensen reageren ander, ik zie meer, ik voel meer, ik voel en zie liefde en warmte. De wereld is mooi. Mijn leven lang heb ik dat niet gekend. Die mate verbondenheid en het voelen van de liefde en energie van alles. Dat is zo fijn, dan stroomt het. Dat is feitelijk wat ik nodig heb in het leven. Geen afhankelijkheid van de liefde en aandacht van een ander want ik ben al onderdeel van alles.

Dus als je het hebt over: wat heeft onze reis mij gebracht… De ontwikkeling hier naartoe. De stap naar het zien en voelen van de liefde en energie voor en van alles en dus ook mezelf. De kracht die daar uit voortvloeit is precies wat ik zocht en nodig had.  “Het geel”.

Ben ik er al? Nee, nog lang niet! Het zal nog wel even duren voordat ik me het merendeel van de tijd in deze toestand van energie voel. Maar ik heb handvaten, ik heb tools. En vanuit daar kan ik verder.

Verder ook naar meer leren over synchroniciteit, naar toevalligheden welke geen toevalligheden zijn, naar de diepere connectie met sommige onderdelen van de wereld. Ik heb een stap gezet in een wereld die ik nog niet kende, maar ik zeker meer van wil weten. Dus op naar de toekomst!