Het verhaal van Loekie

Het autootje rijdt.

Hier ben ik, een blij, gewaardeerd en talentvol persoon met daaronder een aangepast kind die veel in haar leven heeft meegemaakt.

De zoektocht naar de ware ik.

Ik kwam erachter hoeveel ik om anderen gaf – zowel om mijn cliënten op mijn werk, mijn vrienden en familie – en mezelf wegcijferde.

Ik werd bewust dat het kleine meisje handelde uit angst, omdat ze zich onveilig voelde. Ze kon niet zeggen: ’Ik wil dit niet of hou op met slaan’. Ze doorstond het en ging weer door in haar eentje, niemand die haar van binnen zag. Ze deed nog meer haar best en ging weg van zichzelf. Ze waren vergeten te zeggen dat ze al een goed mens was.

Ik dacht dat ik al genoeg verwerkt had en van veel bewust was. Het deeltje wat stil lag werd gevoeld en ik zag dat ik mezelf onnodig aan het troosten was met overeten en roken. Ik beloonde mezelf met zogenaamde ’troost’ uit onbewuste zelfmedelijden.

Zo zonde dat ik steeds herinnerd werd aan die pijn, de herhaling van klappen van toen en mezelf heb afgewezen. ‘Grenzen stellen kan alleen als je jezelf op nummer 1 zet,’ bleek niet zomaar een zin te zijn.

Ik leerde zien dat ik een projectiescherm was voor anderen en dat het geen enkel nut had dat ik me verdedigde. Ik erkende mijn eigen lichaam niet, laat staan waarderen of ernaar kon luisteren. Zelfwaardering en een betekenisvol leven had ik en daar was ik super dankbaar voor, waar ik nog geen echte woorden aan kon geven waren: intimiteit, vertrouwen of het woord loslaten.

Ik laat het proces, ‘ De autootjes’ zoals Lien dat noemde, het werk doen. Mijn heling is al begonnen. Ik ontdek steeds meer dat ik mezelf ook kan vergeten als ik het erg druk heb. Ik weet dat ik het zelf laat gebeuren.

Ik ben leergierig en wil de aandacht houden op mezelf als volwassenen en zorgen voor het kind in mij. Ik mag kiezen wat goed voor mij is. Ik ervaar mezelf steeds meer als een vrij mens. Ik heb mijn authenticiteit weer hervonden en dat wijst mij de weg.

Loekie * dec 2024