Het verhaal van Roosmarijn

Ik ben gestart bij Lien 1.0 (met de maagband) en geëindigd bij Lien 3.0 (met conversationele transformatie) 😉. Na een eerste serie van sessies in 2019 waarin de focus lag op afvallen bleef ik doorgaan in mijn zoektocht om mezelf “beter” te maken en te herstellen van mijn burn-out. Maar na 3 jaar en ik weet niet hoeveel therapieën verder, keerde ik toch weer terug naar Lien waarbij ze mij vertelde: “ik wil de laatste in jouw rijtje therapeuten zijn”. Ook zij was gegroeid en we gingen verder op een nieuw pad.

Steeds meer kwam het besef dat ik moest stoppen met dingen doen. Ik hoefde niks te doen. Juist door niets meer te doen vielen dingen op hun plek. De gedachte “hoe kun je nou beter worden als je niks doet?” ging over in “er mankeert niks aan mij, ik hoef niks te veranderen”. De blauwe en gele hartjes werden meermaals getekend en steeds meer begon ik het te voelen. En dat was heel bijzonder want voelen was altijd een ding. Want ik vóelde niks. Maar ik wíst het wel. Ik weet nu dat het oké is als je het soms niet voelt maar wel weet.

Ik blijf in beweging en mijn pad volgt af en toe een zijspoor, maar als ik te hard ervoor moet werken weet ik: ik ga de verkeerde kant op. Mijn rails loopt naar Groningen en niet naar Maastricht 😉

Dankjewel Lien voor het helpen herinneren wie ik was en ben en het delen van je lichtje met mij 🙏🏻