Het verhaal van Linsey

Al van jongs af aan kampte ik met overgewicht. Ik was slecht in sport, het grootste meisje van de klas en dol op eten. Volwassenen vonden mij doorgaans aardig, spontaan en slim. Leeftijdsgenootjes vonden mij dik, met gelukkig een groepje uitzonderingen dat daar ook wel doorheen kon kijken. Mijn rapportcijfers waren altijd heel hoog, daar kon bijna niemand tegen op. Oja en ik had prachtig lang dik haar. In de loop van de jaren ben ik van al deze ‘eigenschappen’ of eigenlijk labels, mijn identiteit gaan weven.

‘Ik ben te dik, groot, heb weinig zelfvertrouwen, maar daarentegen presteer ik wel goed op school en zal ik later dus makkelijk een baan vinden. En dat is veel belangrijker, toch?’

Op de middelbare school dacht ik stiekem opnieuw te kunnen beginnen, een heel andere Linsey aan iedereen te kunnen laten zien. Destijds had ik natuurlijk geen idee wie die andere Linsey was en dus verliep de middelbare schooltijd zoals conform het verwachtingspatroon. Veel mensen mochten mij graag, maar als het erop aankwam, was ik wel dik en bleef ik achter.

Op mijn 16e ontdekte ik het Cambridge-dieet en viel 15 kilo af. In die tijd ging ik voor het eerst wekelijks uit en kreeg veel aandacht en complimenten. Dat voelde ontzettend goed, maar was van korte duur. Na een jaar was ik ongeveer weer op mij oude gewicht.

Mijn familie van moeders kant kampt ook altijd al met overgewicht en zo ook mijn moeder. Moeder kreeg last van diabetes en kon deze schade nog terugdraaien als zij af zou vallen. Dit deed zij via een diëtiste en verloor zo’n 40kg. De diabetes was weg en ik zag hoe zij genoot van de aandacht zoals ik dat op mijn 16e had gedaan. Dit gaf mij nieuwe moed en stapte naar dezelfde diëtiste. Zij leerde mij ontzettend veel over voeding, schreef een schema maar benadrukte dat dit schema een levensstijl was dat slechts her en der werd aangepast als ik mijn streefgewicht had behaald. Dit ging ruim 3 jaar goed.

Het probleem was echter dat dit voelde als ‘volhouden’. Hierdoor kwam ik in een ritme van streng leven volgens het schema van maandag tot en met donderdagmiddag en vanaf donderdagavond was het feest, want dan at ik wat chips, chocola, nootjes van de markt, kaasstengels van de bakker, drank op zaterdag en 1x fastfood op zondag. Het hielp echter niet mee dat mijn moeder een hekel heeft aan koken (omdat zij het volgens haar nooit goed kan doen) en dus van vrijdag tot zondag zei: als je iets wilt moet je het zeggen, maar ik bak een ei met champignons voor mezelf.

Stukje bij beetje kwam ik weer aan en stopte ook met sporten in de sportschool. Ik deed daar mee aan lessen die eigenlijk te zwaar voor mij waren en dus werd het weer bevestigd: ik ben slecht in sport, dat is nou eenmaal zo dus hou ermee op.

Ik had zo lang volgehouden rond de 76kg te wegen en nu raakte ik alweer de 81,5kg aan, dit ging de verkeerde kant op. Op mijn zwaarst woog ik ooit 90kg en ik was vastberaden dat ik daar nooit meer zou komen. Helaas had ik geen idee hoe, ik viel volledig radeloos in de diepte. Een gevaarlijke plek waar ik meestal ging eten en sporten tegelijk, totdat het nare gevoel weer weg was en gewoon mijn leven weer voortzette.

Op een gegeven moment zat ik achter de computer te werken en was zo verdrietig, omdat ik gewoon niet wist hoe ik een leuk leven kon leiden in een gezond, slank lichaam. Op dat moment herinnerde ik mij dat mijn moeder ooit was behandeld met een vorm van hypnose om van haar angststoornis (dagelijkse doodsangst door kanker) af te komen. Dit was verbazingwekkend goed gelukt.

Ik zocht op google naar afvallen door hypnose en kwam uiteindelijk bij Lien terecht. Ik had niet echt een idee van waar ik aan begon, maar uiteindelijk besloot ik een mailtje te sturen met een verzoek om wat meer informatie. Dit leidde tot een inzichtsessie. In dit gesprek benadrukte Lien vooral dat de hypnotische maagband een traject is waarbij je zelf werkt en je het vooral echt heel graag moet willen, want het is geen quick-fix, maar als je het doet heb je goud in handen.

Ik vond het ontzettend moeilijk om te beoordelen of ik het graag genoeg wilde, want ja hoe weet ik dat nou? Straks begin ik hieraan en doe ik maar wat, omdat ik blijkbaar niet genoeg motivatie heb. Uiteindelijk wonnen mijn nieuwsgierigheid en radeloosheid het van de angst om te falen en ging ik voor de hypnotische maagband. Ik vertelde niemand, behalve mijn vriend, over waar ik aan begonnen was.

Tijdens de eerste sessie heb ik ontzettend veel geleerd over hoe het brein werkt en wat voor invloed dit altijd al heeft gehad op mijn perceptie van de wereld, de mensen om mij heen, mijn gedrag en hoe dit te veranderen. Daarnaast moest ik natuurlijk heel erg veel vertellen over wat nou precies mijn probleem was en het verbaasde mij hoeveel emotie daar steeds bij kwam kijken. Het bleek een roze olifant te zijn. Lien duwde de waarheid als een grote slagroomtaart in mijn gezicht. Hij stond de hele tijd voor me, maar ik had hem niet gezien want ik wist niet hoe slagroomtaart eruit zag.

Ook werd de maagband geplaatst en dat voelde ik gebeuren. De eerste dagen leefde ik in een soort roes. De eerste nacht moest ik random overgeven, bizar wat mijn onderbewustzijn allemaal ‘geloofde’. De honger/trek was weg en ik volgde alle leefregels van Lien, iedere dag twee keer de mp3 en ik voelde mij goed. Ik was er wel de hele dag mee bezig, hard bezig om het ‘goed’ te doen. De regels volgen, mezelf positief toespreken in de spiegel en het gedachtestappenplan toepassen.

Door het harde ‘werk’ wat eigenlijk relatief moeiteloos ging, maar mentaal wel veel aanwezig was, viel ik snel af en al snel kwam de ommekeer. Zelfvertrouwen groeide, oprecht. Al vaker had ik mezelf verteld dat ik goed genoeg was, mooi, aardig, het waard, maar altijd waren dit oppervlakkige woorden waar ik niet 100% kon achterstaan. Nu was het anders en langzaam ging ik van mezelf houden. Ik keek in de spiegel en hield van die Linsey, no matter what.

Ook probeerde ik af en toe de roze olifant te ontdekken, maar die bleek onvindbaar. Hij was weg. Op die momenten was ik zo blij, dankbaar en gelukkig dat ik vaak moest huilen. De roze olifant, gewoon weg. Hij paste niet eens door de deur, maar toch is hij weg. En met dat geluksgevoel kwam ook hoop dat het zo zou blijven.

Rond de eerste 3 sessies vroeg ik mij steeds af of ik hiermee naast gewicht niet meer zou verliezen. Het kunnen genieten van eten of feestjes met vrienden. De onzekerheid op dit punt bleef vrij lang hangen, totdat Lien dit tijdens de vierde hypnosesessie specifiek behandelde. Toen was het weg en voelde ik mij volledig vrij. Ik kon alleen maar lachen. Achter mijn beeldscherm, ineens een willekeurige lachbui of wanneer ik buiten liep in de regen tussen de koeien met mijn haren in de wind. Tranen van het lachen, Linsey waar gaat dit over, de wereld is van mij.

Mensen gingen anders op mij reageren en ik op hen. Toch bleef ik volledig mezelf. De Linsey die ik altijd was geweest was niet weg, die was en is daarentegen in volle ornaat aanwezig. Het enige verschil is dat ik mijn aanwezigheid prettig vind, want dat is waar ik het mee moet doen. Ik ben de enige die het mij naar de zin kan maken, dus ik heb er niets meer aan om mezelf in een hoekje te zetten en af te wachten wat de rest gaat zeggen.

Tijdens de laatste sessie kwam het gevoel van acceptatie nog sterker terug. Ik ben veel afgevallen, heb zeer veel motivatie gevonden om te sporten (wel 4x per week en lekker wandelen op rustdagen) en ik voel mij gezond. Dit is prachtig, maar eigenlijk besteed ik er relatief weinig aandacht aan. Ik leef gewoon zoals ik dat wil. De ene dag met een broodje chocoladepasta en pepernoten en de andere dag met wat salade en aardbeien. De ene dag zonder make-up en een joggingpak en de andere dag in mijn nieuwe outfit met hoed en lange jas. Op het moment dat ik het anders wil, doe ik het anders want alles is mogelijk.

Het blijft natuurlijk een lang weg vol obstakels en omleidingen en ik moet mij (in dit stadium van verandering) wel blijven observeren. Vroeger deed ik dat door mezelf op de vingers te tikken en schuldig te voelen. Nu is het meer een gevoel van aanwezigheid van mezelf bij mezelf… (?), een vorm van gezelschap houden.

Op moeilijke dagen waarop ik ontevreden ben over sommige ontwikkelingen in mijn leven probeer ik de dag gewoon te accepteren zoals hij is. Het gevoel moet gevoeld worden. Het beste wat ik dan kan doen is even wandelen in de natuur, dat doet veel goed. Natuurlijk is dat niet altijd het antwoord, moeilijke momenten zullen er het hele leven lang zijn maar beïnvloeden niet meer mijn levensstijl. Die is namelijk gewoon zoals ik het wil.

Onlangs was ik in de Efteling en ik ging mee naar de Python (achtbaan). In mijn tienerjaren deed ik dat voor het eerst en was destijds zo blij dat ik in die achtbaan durfde te stappen. Toen ik ditmaal in de rij stond, kreeg ik het toch wel benauwd met knikkende knieën. Hoe kan ik dit nou ooit gedurfd hebben, mij god, kan ik nog afhaken, dit wordt wat. 5 minuten voordat wij aan de beurt waren bedacht ik mij weer: hé, waarom zou ik dit niet overleven? Tot nu toe heb ik alles overleefd in het leven, of het nou lukte of niet, ik sta hier nog steeds goed, vrolijk en gezond. Ik kan alles. – Het is misschien een simpel voorbeeld, maar dit zijn wel de momenten waar ik zoveel energie uithaal. Het ritje was spannend, maar ontzettend leuk en stiekem was ik daarna heel erg trots tot de hilariteit van mijn familie. Ik ben van plan dit principe vaker toe te passen!

De 2 weken na de laatste sessie vond ik best lastig. Het was alsof iemand het kussentje onder mijn billen had afgepakt en ik nu op de koude bodem moest zitten. Ik had even tijd nodig om een nieuw kussentje te vinden, maar ik voelde al snel dat mijn billen eigenlijk wel zacht genoeg zijn. Af en toe moest ik even dubbelchecken of ik nog op de juiste snelweg zat of dat ik was gerespawned op de oude. Vandaag kon ik toch wel echt tot de conclusie komen dat ik nog steeds op de juiste weg zit en alles oke is.

Dit verhaal schrijven vond ik veel moeilijker dan ik dacht. Ik heb het altijd leuk gevonden om te schrijven en dat ging mij altijd makkelijk af. Echter, in dit geval vond ik het moeilijk om herinneringen terug te halen omdat ze onder een hele dikke laag met stof zijn bedekt, vergeten. Het riep ook nog wel flink wat emotie op. Wellicht heb ik heel veel belangrijke gevoelens, ontwikkelingen of herinneringen weggelaten, omdat ik ze ben vergeten. Hopelijk filter je uit dit verhaal wel mijn ervaring.

Ik ben zo blij dat onze wegen elkaar gekruist hebben en dat ik het avontuur van de hypnotische maagband mocht beleven. Zelfs in het zwartste donker heb ik nu altijd een brandend kaarsje bij me, zodat ik toch nog kan zien waar ik ga.

Veel succes met je missie en enorm bedankt voor je hulp!